هرگونه آسیب یا بدرفتاری عمدی به کودک زیر 18 سال کودک آزاری محسوب می شود. کودک آزاری اشکال مختلفی دارد که اغلب در یک زمان اتفاق می افتد.
- آزار جسمی کودک آزاری فیزیکی زمانی اتفاق می افتد که کودک عمداً از نظر جسمی مجروح شود یا توسط شخص دیگری در معرض آسیب قرار گیرد.
- سوء استفاده جنسی. سوء استفاده جنسی از کودک هرگونه فعالیت جنسی با کودک است. این می تواند شامل تماس جنسی، مانند تماس جنسی عمدی، تماس دهان و تناسلی یا مقاربت باشد. این همچنین می تواند شامل سوء استفاده جنسی بدون تماس از کودک باشد، مانند قرار دادن کودک در معرض فعالیت جنسی یا پورنوگرافی. مشاهده یا فیلمبرداری از کودک به شیوه جنسی؛ آزار جنسی کودک؛ یا روسپیگری کودک، از جمله قاچاق جنسی.
- سوء استفاده عاطفی. کودک آزاری عاطفی به معنای آسیب رساندن به عزت نفس یا رفاه عاطفی کودک است. این شامل تجاوز کلامی و عاطفی – مانند تحقیر یا سرزنش مداوم کودک – و همچنین گوشه گیری، نادیده گرفتن یا طرد کودک است.
- سوء استفاده پزشکی کودک آزاری پزشکی زمانی اتفاق می‌افتد که شخصی اطلاعات نادرستی در مورد بیماری در کودک ارائه می‌دهد که نیاز به مراقبت پزشکی دارد و کودک را در معرض آسیب و مراقبت‌های پزشکی غیر ضروری قرار می‌دهد.
- بی توجهی. بی توجهی به کودک عبارت است از عدم ارائه غذا، پوشاک، سرپناه کافی، شرایط زندگی تمیز، محبت، نظارت، آموزش، یا مراقبت های دندانپزشکی یا پزشکی.
در بسیاری از موارد، کودک آزاری توسط شخصی انجام می شود که کودک او را می شناسد و به او اعتماد دارد – اغلب والدین یا سایر بستگان. اگر به کودک آزاری مشکوک هستید، این آزار را به مقامات مربوطه گزارش دهید.
کودک آزاری می تواند تأثیر مخربی بر باورها، عزت نفس، رشد و توانایی عملکرد کودک داشته باشد. سوء استفاده اغلب مکررا اتفاق می افتد و بیش از یک نوع را شامل می شود که منجر به عوارض مادام العمر برای سلامت روحی و جسمی کودک می شود.
اثرات جسمی، عاطفی و روانی سوء استفاده بر کودکان و بزرگسالان جوان ممکن است شامل موارد زیر باشد:
سلامت جسمانی
کودک آزاری فیزیکی ممکن است منجر به صدمات جزئی مانند کبودی یا ساییدگی یا صدمات شدید مانند پارگی عمیق، شکستگی استخوان یا خونریزی داخلی شود . این آسیب‌های فیزیکی همچنین می‌تواند منجر به آسیب‌های عاطفی طولانی‌مدت شود.
سلامت روان
تأثیر آن بر سلامت روان کودک می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد. کودک آزاری می تواند منجر به شرایط سلامت روانی مانند اختلال استرس پس از سانحه ( PTSD )، اختلال کمبود توجه و بیش فعالی ( ADHD )، اضطراب ، افسردگی و سایر اختلالات خلقی شود.
ترومای دوران کودکی
آسیب های ناشی از کودک آزاری می تواند منجر به مشکلاتی در اعتماد، رفتار، ارتباطات و روابط کودک شود. قربانیان ممکن است پرخاشگر، خشن و مستعد سوء مصرف مواد مخدر و الکل یا افکار خودکشی باشند . آنها ممکن است در یادگیری یا حفظ شغل مشکل داشته باشند. آنها همچنین ممکن است با اضطراب و ترس دائمی مقابله کنند.
رشد مغز
کودک آزاری می تواند بر رشد مغز و توانایی های شناختی کودک تأثیر بگذارد و باعث مشکلات گفتاری و زبانی شود. قربانیان ممکن است دارای اختلالات یادگیری یا پسرفت مهارت ها یا رشد باشند.
مشکلات اجتماعی
کودکانی که مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند و مورد بی‌توجهی قرار می‌گیرند، اغلب ترسناک هستند و مشکلات اعتماد دارند. آنها ممکن است در برقراری ارتباط و حفظ روابط مشکل داشته باشند. آنها ممکن است ناامن، مضطرب، پرخاشگر، گوشه گیر یا چسبنده باشند.
مسائل رفتاری
کودک آزاری می تواند منجر به مشکلات رفتاری در دوران کودکی و بزرگسالی شود. قربانیان ممکن است طغیان های عاطفی، تغییر در خلق و خوی، تغییر در رفتار، غمگینی، گوشه گیری، پرخاشگری، خشونت، بیش فعالی ، شب ادراری، عزت نفس پایین و غیره داشته باشند. برخی از این رفتارها می تواند تا بزرگسالی ادامه یابد.
نشانه های کودک آزاری چیست؟
علائم کودک آزاری به سن کودک و نوع آزاری که از آن رنج می برد بستگی دارد. برخی ممکن است علائم بیرونی عمده ای را نشان ندهند و فقط به این دلیل که کودک این علائم را نشان می دهد به این معنی نیست که مورد آزار قرار گرفته است.
اگر شک دارید که کودکی مورد آزار قرار گرفته است، باید آن را گزارش دهید تا کودک بتواند کمک دریافت کند. علائم و نشانه های کودک آزاری ممکن است شامل موارد زیر باشد:
- صدمات جسمی مانند پیچ خوردگی، رد کمربند، گزش و شکستگی
- آسیب های اطراف اندام تناسلی
- رفتار منزوی یا چسبنده
- تغییرات ناگهانی در رفتار
- رفتار پرخاشگرانه یا خشونت آمیز
- رفتارهای ریسک پذیر
- طغیان های عاطفی
- حرکات تکراری مانند تکان دادن، مکیدن و گاز گرفتن
- افسردگی
- اضطراب
- توسعه با تاخیر
- دشواری یادگیری
- بی اختیاری ادرار
- شرط بندی
- مشکل در خوابیدن
- اختلالات اشتها
- مشکل در حفظ روابط با دوستان و خانواده
- از دست دادن علاقه به سرگرمی ها یا سایر فعالیت هایی که کودک زمانی به آنها علاقه داشت
- رفتار وسواسی جبری
- سوء مصرف مواد ( سوء مصرف الکل و/یا مواد مخدر )
- افکار خودکشی
- رفتارهای جنسی یا دانشی که با سن یا رشد آنها سازگار نیست
- مشکل در برقراری ارتباط با دیگران
- بی اعتمادی یا ترس از بزرگسالان
- آسیب رساندن به کودکان یا حیوانات دیگر
- پسرفت در مهارت ها یا توسعه
در نوزادان زیر 1 سال، کودک آزاری ممکن است با موارد زیر مشخص شود:
- رشد نکردن نوزادان کم وزن
- شکستگی دنده/بازو
علائم و نشانه های سوء استفاده فیزیکی
- صدمات غیر قابل توضیح، مانند کبودی، شکستگی استخوان (شکستگی) یا سوختگی
- آسیب هایی که با توضیحات داده شده مطابقت ندارد
- آسیب هایی که با توانایی رشد کودک سازگار نیست
علائم و نشانه های سوء استفاده جنسی
- رفتار یا دانش جنسی که برای سن کودک نامناسب است
- بارداری یا عفونت مقاربتی
- درد، خونریزی یا آسیب ناحیه تناسلی یا مقعدی
- اظهارات کودک مبنی بر اینکه او مورد آزار جنسی قرار گرفته است
- رفتار جنسی نامناسب با کودکان دیگر
علائم و نشانه های سوء استفاده عاطفی
- رشد عاطفی تاخیری یا نامناسب
- از دست دادن اعتماد به نفس یا عزت نفس
- کناره گیری اجتماعی یا از دست دادن علاقه یا اشتیاق
- افسردگی
- اجتناب از موقعیت‌های خاص، مانند امتناع از رفتن به مدرسه یا سوار شدن بر اتوبوس
- به نظر می رسد که ناامیدانه به دنبال محبت است
- کاهش عملکرد مدرسه یا از دست دادن علاقه به مدرسه
- از دست دادن مهارت های رشدی که قبلاً به دست آورده اید
علائم و نشانه ها را نادیده بگیرید
- رشد ضعیف
- اضافه وزن همراه با عوارض پزشکی که به اندازه کافی مورد توجه قرار نمی گیرد
- نظافت شخصی ضعیف
- فقدان لباس یا لوازم برای رفع نیازهای جسمانی
- احتکار یا سرقت مواد غذایی
- سابقه ضعیف حضور در مدرسه
- عدم توجه مناسب به مشکلات پزشکی، دندانی یا روانی یا عدم مراقبت های لازم برای پیگیری
رفتار والدین
گاهی اوقات رفتار یا رفتار والدین باعث می شود که کودک آزاری نشان دهد. علائم هشدار دهنده شامل والدینی است که:
- توجه کمی به کودک نشان می دهد
- به نظر می رسد قادر به تشخیص ناراحتی جسمی یا عاطفی در کودک نیست
- کودک را به خاطر مشکلات سرزنش می کند
- به طور مداوم کودک را تحقیر یا سرزنش می کند و او را با عبارات منفی مانند “بی ارزش” یا “شر” توصیف می کند.
- از کودک انتظار دارد که به والدین توجه و مراقبت کند و به نظر می رسد نسبت به جلب توجه سایر اعضای خانواده از کودک حسادت می کند.
- از نظم بدنی خشن استفاده می کند
- سطح نامناسبی از عملکرد فیزیکی یا تحصیلی را می طلبد
- ارتباط کودک با دیگران را به شدت محدود می کند
- توضیحات متناقض یا غیرقابل قبولی برای آسیب های کودک ارائه می دهد یا اصلاً توضیحی نمی دهد
- مکرراً کودک را برای ارزیابی‌های پزشکی می‌آورد یا برای نگرانی‌هایی که در طول معاینه ارائه‌دهنده مراقبت‌های بهداشتی دیده نمی‌شود، آزمایش‌های پزشکی مانند اشعه ایکس و آزمایش‌های آزمایشگاهی را درخواست می‌کند.
تنبیه بدنی
کارشناسان بهداشت کودک استفاده از خشونت را به هر شکلی محکوم می کنند، اما برخی افراد همچنان از تنبیه بدنی مانند کتک زدن برای تنبیه فرزندان خود استفاده می کنند. در حالی که والدین و مراقبان اغلب از تنبیه بدنی به قصد کمک به فرزندان خود یا بهبود رفتار آنها استفاده می کنند، تحقیقات نشان می دهد که کتک زدن با رفتار بدتر، نه بهتر، مرتبط است. همچنین با مشکلات سلامت روان، روابط دشوار با والدین، کاهش عزت نفس و عملکرد تحصیلی پایین مرتبط است.
هرگونه تنبیه فیزیکی ممکن است آثار عاطفی بر جای بگذارد. رفتارهای والدینی که باعث درد، آسیب جسمی یا آسیب عاطفی می شود – حتی اگر به نام انضباط انجام شود – می تواند کودک آزاری باشد.
چه زمانی باید به پزشک مراجعه کرد
اگر نگران این هستید که فرزندتان یا کودک دیگری مورد آزار قرار گرفته است، فوراً به دنبال کمک باشید.
اگر کودک نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد، با 115 یا شماره اورژانس محلی خود تماس بگیرید.
در ایالات متحده، به خاطر داشته باشید که متخصصان مراقبت های بهداشتی و بسیاری از افراد دیگر، مانند معلمان و مددکاران اجتماعی، از نظر قانونی موظفند همه موارد مشکوک کودک آزاری را به آژانس محلی مناسب رفاه کودکان گزارش دهند.
عوامل خطر
عواملی که ممکن است خطر سوء استفاده در فرد را افزایش دهد عبارتند از:
- سابقه سوء استفاده یا بی توجهی در کودکی
- بیماری جسمی یا روانی، مانند افسردگی یا اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- بحران یا استرس خانوادگی، از جمله خشونت خانگی و سایر درگیری های زناشویی، یا تک فرزندی
- کودکی در خانواده که از نظر رشدی یا جسمی ناتوان است
- استرس مالی، بیکاری یا فقر
- انزوای اجتماعی یا خانواده گسترده
- درک ضعیف از رشد کودک و مهارت های فرزندپروری
- مصرف الکل، مواد مخدر یا سایر مواد
عوارض
برخی از کودکان بر اثرات جسمی و روانی کودک آزاری غلبه می کنند، به ویژه آنهایی که دارای حمایت اجتماعی قوی و مهارت های تاب آوری هستند که می توانند با تجربیات بد سازگار شوند و با آنها کنار بیایند. با این حال، برای بسیاری دیگر، کودک آزاری ممکن است منجر به مشکلات جسمی، رفتاری، عاطفی یا روانی شود – حتی سال ها بعد.
در اینجا چند نمونه آورده شده است.
مسائل فیزیکی
- مرگ زودرس
- معلولیت های جسمی
- ناتوانی های یادگیری
- سوء مصرف مواد
- مشکلات سلامتی، مانند بیماری قلبی، دیابت، بیماری مزمن ریوی و سرطان
مسائل رفتاری
- رفتار غیرقانونی یا خشونت آمیز
- سوء استفاده از دیگران
- برداشت از حساب
- اقدام به خودکشی یا خود آسیبی
- رفتارهای جنسی پرخطر یا بارداری نوجوانان
- مشکلات در مدرسه یا عدم تموم شدن دبیرستان
- مهارت های اجتماعی و روابط محدود
- مشکلات کار یا ماندن در کار
مسائل عاطفی
- عزت نفس پایین
- مشکل در ایجاد یا حفظ روابط
- چالش هایی با صمیمیت و اعتماد
- نگاه ناسالم به پدر و مادر بودن
- ناتوانی در مقابله با استرس و ناامیدی
- پذیرش اینکه خشونت بخشی عادی از روابط است
اختلالات سلامت روان
- اختلالات اشتها
- اختلالات شخصیت
- اختلالات رفتاری
- افسردگی
- اختلالات اضطرابی
- اختلال استرس پس از سانحه (PTSD)
- مشکل خواب (بی خوابی) و کابوس
- اختلالات دلبستگی
جلوگیری
شما می توانید گام های مهمی برای محافظت از کودک خود در برابر استثمار و کودک آزاری و همچنین جلوگیری از کودک آزاری در محله یا جامعه خود بردارید. هدف این است که روابط ایمن، پایدار و پرورش دهنده برای کودکان فراهم شود.
در اینجا نحوه کمک به ایمن نگه داشتن کودکان آورده شده است:
- به فرزندتان محبت و توجه کنید. فرزندتان را پرورش دهید و به او گوش دهید و در زندگی فرزندتان مشارکت داشته باشید تا اعتماد و ارتباط خوب ایجاد شود. فرزندتان را تشویق کنید تا در صورت وجود مشکل به شما بگوید. یک محیط خانواده و شبکه های اجتماعی حمایت کننده می تواند به بهبود احساس عزت نفس و ارزشمندی فرزند شما کمک کند.
- با عصبانیت پاسخ ندهید اگر احساس می کنید خسته هستید یا از کنترل خارج شده اید، استراحت کنید. خشم خود را بر سر فرزندتان نبرید. با ارائه دهنده مراقبت های بهداشتی یا درمانگر خود در مورد راه هایی صحبت کنید که می توانید یاد بگیرید چگونه با استرس کنار بیایید و با فرزندتان تعامل بهتری داشته باشید.
- به نظارت فکر کن کودک خردسال را در خانه تنها نگذارید. در ملاء عام مراقب کودک خود باشید. برای آشنایی با بزرگسالانی که با فرزندتان وقت می گذرانند، در مدرسه و برای فعالیت هایی داوطلب شوید. وقتی به اندازه کافی بزرگ شد که بدون نظارت بیرون بروید، فرزندتان را تشویق کنید که از غریبه ها دوری کند و به جای تنها بودن، با دوستان خود معاشرت کند. این را به عنوان یک قانون در نظر بگیرید که فرزندتان همیشه به شما بگوید کجاست. دریابید که چه کسی بر کودک شما نظارت می کند – به عنوان مثال، در هنگام خواب.
- مراقبین فرزندتان را بشناسید. مراجع مربوط به پرستاران کودک و سایر مراقبین را بررسی کنید. بازدیدهای نامنظم، اما مکرر و بدون اعلام قبلی انجام دهید تا ببینید چه اتفاقی در حال رخ دادن است. اگر جایگزینی را برای ارائه دهنده مراقبت از کودک معمولی خود نمی شناسید، اجازه ندهید.
- روی زمان نه گفتن تاکید کنید. اطمینان حاصل کنید که کودک شما متوجه شده است که مجبور نیست کاری را انجام دهد که ترسناک یا ناراحت کننده به نظر می رسد. فرزندتان را تشویق کنید تا فوراً موقعیت تهدیدآمیز یا ترسناک را ترک کند و از یک بزرگسال مورد اعتماد کمک بگیرید. اگر اتفاقی افتاد، فرزندتان را تشویق کنید تا با شما یا بزرگسال مورد اعتماد دیگری در مورد آنچه اتفاق افتاده صحبت کند. به کودک خود اطمینان دهید که صحبت کردن خوب است و او دچار مشکل نمی شود.
- به فرزند خود بیاموزید که چگونه در فضای آنلاین ایمن بماند. کامپیوتر را در یک قسمت مشترک از خانه خود قرار دهید، نه اتاق خواب کودک. از کنترل‌های والدین برای محدود کردن انواع وب‌سایت‌هایی که فرزندتان می‌تواند بازدید کند، استفاده کنید. تنظیمات حریم خصوصی فرزندتان را در سایت های شبکه های اجتماعی بررسی کنید. اگر فرزندتان در مورد فعالیت های آنلاین مخفیانه است، آن را یک پرچم قرمز در نظر بگیرید.قوانین پایه آنلاین را پوشش دهید، مانند عدم اشتراک گذاری اطلاعات شخصی؛ پاسخ ندادن به پیام های نامناسب، آسیب زا یا ترسناک؛ و عدم هماهنگی برای ملاقات حضوری با یک مخاطب آنلاین بدون اجازه شما. به فرزندتان بگویید اگر فرد ناشناس از طریق یک سایت شبکه اجتماعی با شما تماس گرفت، به شما اطلاع دهد. در صورت لزوم، آزار و اذیت آنلاین یا فرستندگان نامناسب را به ارائه دهنده خدمات و مقامات محلی گزارش دهید.
- سرک بکش. با خانواده های محله خود از جمله والدین و فرزندان ملاقات کنید. شبکه ای از خانواده و دوستان حمایت کننده ایجاد کنید. اگر به نظر می رسد دوست یا همسایه ای مشکل دارد، به او پیشنهاد دهید که از کودک مراقبت کنید یا به روش دیگری کمک کنید. پیوستن به یک گروه حمایت از والدین را در نظر بگیرید تا جایی مناسب برای تخلیه ناراحتی های خود داشته باشید.
